Η Αθήνα τα βράδια μου θυμίζει γερασμένη πόρνη πολυτελείας, σκοτεινή , γεμάτη με σωρούς απο σκουπίδια και ημιφώτιστους αρχαίους κίονες. Παραμένει όμορφη ωστόσο. Αν περάσεις τα δαχτυλά σου επάνω της, θα ανακαλύψεις γωνιές προκλητικές, γεμάτες γοητεία, κι αν τη γευτείς θα σου θυμίσει παλαιωμένο γλυκό κρασί που σε ζαλίζει ευχάριστα. Παρ'όλα αυτά όμως, δεν παύει να μυρίζει λιβάνι και θάνατο.
 Αυτή η γριά πουτάνα, μου έχει φάει όλα τα χρήματα. Με καταδίκασε να γυρνώ στα λημέρια της, να πασχίζω να την ανακαλύψω, και να την φοβάμαι ταυτόχρονα. Τα βράδια που μεθάω στους δρόμους της, που κοιμάμαι παραδομένη στην αγκαλιά της, ονειρεύομαι μια άλλη.
Μια οποιαδήποτε άλλη.
......................................

"Που ανήκεις? Πόσους έχεις πάρει, πόσοι σ'εχουν φτύσει,
πόσοι σ'εχουνε αφήσει, αγκαλιάσει, ερωτευτεί..
Παραμένεις δική μου, κι ας μην σ'αγαπώ.
Κι όμως εδώ γυρίζεις πάντα,
πάντα εδώ.
Απ'τα δικα μου χέρια ζητάς το χάδι,
μεσ'στην πολύβοη μοναξιά των λεωφόρων , των μαγαζιών,
ειναι αλλιώς το βράδυ, κάτω απ'τον ίσκιο των αστέγων, των λαθραίων τσιγάρων, των μεταναστών.
Κάπνισε.
Σε ανάβω, σε παρηγορώ και σε καταστρέφω.
Πιές.
Σου κρατάω το κεφάλι σε μια τουαλέτα, σ'ενα στενό, σ'ενα νοσοκομείο.
Σε ξέρω, σου δίνω στέγη και κατάλυμα σε κάποιο αιδοίο.
Φίλα με, γάμησε με χωρίς προφυλάξεις,
να με αγαπάς και να με βρίζεις,
να με ζητάς μα μη με ψάξεις,
Δεν είμαι εγώ, ειναι η δική σου αντανάκλαση
μέσα στα βρώμικα νερά που λίμνασαν στη μέση του δρόμου
εσύ είσαι βρώμικη, δεν είναι τα νερά μωρό μου.
Τι με κοιτάς λοιπόν, φύγε.
Φύγε,αφου το ζητάς.."
...
(Και γελάει γιατι ξέρει πως πουθενά δε θα πας.)

.....................................................

Μεσημέρι.Περπατάω σκυφτή με τα χέρια στις τσέπες μου. Μια αμυγδαλιά στη μέση του δρόμου ανθισμένη σπάει το γκρίζο του πεζοδρομίου. Ευωδιά απο γιασεμί στις αυλές των μονοκατοικιών,σκεπάζει την μυρωδιά απο τα φρεάτια του δρόμου. Μια πολύχρωμη ζωγραφιά καλύπτει τον μουντό τοίχο κάποιου σκυθρωπού κτιρίου του κέντρου. Μια αμυγδαλιά ένα γιασεμί μια ζωγραφιά, ξεκίνησαν αντάρτικο πόλεως.
Αθήνα, Άνοιξη 2012. Θα τα πούμε το βράδυ.

Το ταβάνι του κόσμου θολό κι ο Θεός κάπου απόμερα μόνος.
από τα χαμηλά που κοιτώ ,
μέσα απ΄το τακτοποιημένο μου χάος
όλα στη θέση τους

Καταπίνω λυγμούς πίνοντας βιαστικά τον καφέ μου.
Καλά κρυμμένη η οδύνη,
μέσα από τ' ακροδάχτυλα
ρυτιδιάζει τον καφέ στο φλιτζάνι
κι αποκαλύπτεται

Δεν μπορώ πια να στέκομαι στο ύψος μου.
είναι το σώμα θνητό κι οι αντοχές του εφήμερες.
Γύρισα πλάτη στον κόσμο κι ακούμπησα
κάπου απόμερα...κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν μόνη.
κοίταξα αλλού...

Ο κόσμος βουίζει ζώντας, τον ακούω από μακριά.
Εκεί που κοιτάζω, μονάχα σιωπή.
Ξέρω,
αυτός ο κόσμος πέθανε πια..
κι η φωτογραφία σου απλή υπενθύμιση του θανάτου

Τώρα που έφυγες, θα στα πω όλα
ο Εφιάλτης είχε πολλά πρόσωπα και οι Θερμοπύλες μου 300 φορές προδωθήκανε
εις γνώσιν μου πάντα, δεν μεμψιμοιρώ.
Βλέπεις από μικρή μπέρδευα τα όνειρα με του εφιάλτες μου

Τα παραδέχομαι όλα, τώρα που η αγχόνη της απουσίας σου σφίγγει
Δεν ξέρω να σκοτώνω, συγχώρα με.
έπρεπε εξ αρχής να στο πω,
στη μάχη μόνο να πεθαίνω έχω μάθει.
Να πεθαίνω
έτσι δειλά και με φόβο,
έτσι
ανθρώπινα.