Ανάμεσα από αυτά τα δάχτυλα,
γλίστρησαν τούφες μαλλιών και προσμονής.

Καμιά φορά ξεφύγανε και έρωτες.
Επάνω τους κλείδωσαν χείλη και χαράχτηκαν ερμητικές σιωπές

Κι άμα τ’ αγγίξεις θα το νιώσεις,

πώς ακόμα εκεί ιδρώνουν όλα όσα δεν ειπώθηκαν.

Ανάμεσα τους, φωλιάσανε τσιγάρα
η αγωνία και η συνήθεια

αφήνοντας σημάδι τους το κίτρινο του χρόνου που γερνάει.

Έχουνε μνήμη αυτά τα δάχτυλα

Μνήμες,

Από οδοιπορικά σε αγαπημένα σώματα

Από το κάθε σφιχτό αντίο.

Θυμούνται να ξέρεις,

Γι’ αυτό τα βλέπεις πια να τρέμουν.