Κάποιο βράδυ σ'ενα μπάρ γνώρισα τον διάβολο. Έκατσε στο τραπέζι δίπλα μου κι έβγαλε απ' την τσέπη του ένα μικρό ασημένιο φλασκί.
Χωρίς να πει κουβέντα, γύρισε προς το μέρος μου, άπλωσε το χέρι του και μου έδωσε να πιω. Ακούμπησα το μπουκάλι στα χείλη μου κι αμέσως θυμήθηκα τις παιδικές μου Κυριακές, το καλό μου φόρεμα, τα απαλά χέρια της γιαγιάς μου...
Ήπια απο το ίδιο μπουκάλι με το διάβολο κι ήταν ένα γλυκό κρασί... σα νάμα.
 Δε μιλούσε, μόνο έπινε και κοίταγε μια το ταβάνι και μια το πάτωμα. Πίναμε όλη νύχτα και το φλασκί δεν άδειαζε, κι ούτε που μεθούσαμε, κι ούτε που πέρναγαν οι ώρες και τα χρόνια, κι η νύχτα εκείνη δεν ξημέρωνε.. Κάποια στιγμή μονάχα, έστρεψε το βλέμμα του πάνω μου και με κοίταξε... Τον κοίταξα κι εγώ βαθιά στα μάτια... και τότε τον κατάλαβα. Τον ένιωσα. Τον πόνεσα. Νομίζω πως κι εκείνος με κατάλαβε.
 Μείναμε έτσι για λίγο, κι έπειτα σηκώθηκε, κούμπωσε το βαρυ παλτό του, σήκωσε το γιακά του κι έφυγε, έτσι απότομα, έτσι ξαφνικά όπως είχε έρθει, χωρίς καν να κοιτάξει πίσω του. Πάνω στο τραπέζι έμενε ακόμα το ασημένιο φλασκί. Έκανα να πιω, μα ήταν άδειο πλέον. Έστρεψα το βλέμμα προς το παράθυρο, μήπως και προλάβω να τον δω να φεύγει... Έξω έριχνε χιόνι. Μόνο χιόνι και κανείς πουθενά... Όλα άσπρα, θαμμένα κάτω απ'αυτό το παχύ, πυκνό, ισοπεδωτικά λευκό χιόνι. Ξημέρωνε Χριστούγεννα.